Het volgende is op zeer vele tafeltennissers en zeker ook op verscheidene spelers/sters van Xerxes van toepassing.
Stelt u voor: een wedstrijd tussen speler A en B. A aanvallende, B verdedigende, stand 18-15 voor B. Speler B, met de overwinning in zicht, gaat plotseling van tactiek veranderen en inplaats van verder te spelen, zoals hij tot nu toe deed, gaat hij tot de aanval over, schijnbaar met de gedachte, snel nog even die drie puntjes te “maken”. Doch dan gaat het verkeerd en al gauw is het 18-18, 18-19 tot tenslotte speler A toch nog wint.
Waarom veranderde B van speelwijze? En waarom verandert U van speelwijze en volhardt daarin, ook al ziet U, dat U daarmee geen punten kan verzamelen?
Ieder weet wel voor zich of zijn aanval dan wel zijn verdediging zijn sterkste zijde is. Natuurlijk moet men ook niet altijd alleen naar eigen spel te werk gaan, b.v. ook al is eigen aanval niet volmaakt, men kan toch wel gaan aanvallen, indien de verdediging van de tegenstander slecht is, en omgekeerd kan men gaan verdedigen wanneer de aanval van de tegenspeler niet sterk is. Men kan dus zelf punten scoren, doch punten verzamelen door zijn tegenstander fouten te laten maken (de eerstgenoemde methode is vanzelfsprekend beter en mooier dan de tweede). Maar waarom dan, wanneer men de juiste tactiek gevonden heeft, deze plotseling over boord gooien?
Over dit onderwerp zou men zeker nog menig blad vol kunnen schrijven, doch daar de plaatsruimte dit niet toelaat, alleen nog dit: Heeft men de goede speelwijze in een wedstrijd gevonden, blijf dan zo spelen, doch tracht niet de overwinning te forceren, daar dit dikwijls een negatief resultaat oplevert.
Door het idee van de laatste punten “snel nog even te maken” ging menige set en ook menige wedstrijd verloren.